« او » نیست

 این مرغ یاکریم که ساعات طولانی از روز و تمام شب رو میهمان پنجره ی اتاقم هست، گواه بر حال ناخوش منه.

بال زدنهاش جگرم را می سوزونه...

خیلی واضح میفهمم نگران حال منه.

آنقدر چشم در چشم من می ایسته و نگاه میکنه که دلم میلرزه نکنه...

نه‌‌‌...

تصورش هم سخت است.

نمیخوام فکرش رو کنم...

یعنی ممکنه؟

نه

نه

نه

فکرم غلطه...

اشتباه و توهمه...

این  مرغ معصوم که مدتهاست  نظاره گر حال منه ، « او » نیست...

آره...« او » نیست.

من هنوز دیوانه نشده ام.

معلومه که « او » نیست...

 

خداجونم...حواست به من هست؟

در حال نوشتن......